Jij verdient de successen waar je naar verlangt.
De hoge hoogtes en droomklanten die lyrisch over je zijn.
“Als je binnen 10 minuten geen 20 contentideeën kan brainstormen, zit je op het verkeerde pad.”
“Als je binnen 10 minuten geen 20 contentideeën kan brainstormen, zit je op het verkeerde pad,” klonk blikkerig door de speaker van mijn laptop. Ik was aanwezig bij een online sessie van een programma en de spreker was overtuigend en stellig: “Je moet tips delen. Elke dag. Alleen zo overtuig je mensen van jouw waarde. Tutorials, how-to’s,…”
Net zo snel als een raketijsje smelt op een Kempische +30°C-dag, stroomde mijn zelfvertrouwen uit mijn lichaam bij het horen van deze woorden. Een te snelle hartslag en zweethandjes namen met veel kabaal die plaats in.
‘Met wat ben ik hier bezig?’
‘Met wat ben ik hier bezig? Wie ben ik om andere ondernemers te leren om teksten te schrijven?’
De drang om de eerste de beste vacaturesite open te klikken en op zoek te gaan naar een job, nam toe.
Ik stelde mijn volledige kennen en kunnen in vraag. Want het gaat bij mij niet zoals die persoon zei dat het moet gaan. Mijn kennis komt zich niet na een simpele vingerknip gewillig aanbieden. Mijn kennis komt ook niet spontaan uit mijn pen gerold omdat ik beslis om mijn notitieboekje in de hand te nemen en wat contentideeën neer te schrijven.
Mijn kennis heeft een trigger nodig. Een klant met een hulpvraag. Een tekst die schreeuwt om feedback en een golden touch…
Diep vanbinnen wist ik dat ik kennis in overvloed heb. En toch liet die ene zin – ‘Als je binnen 10 minuren geen 20 contentideeën kan brainstormen, zit je op het verkeerde pad.’ – alles op z’n grondvesten daveren.
De dingen in vraag stellen
Wekenlang, maandenlang bleef dit in mijn systeem hangen. Maar gelukkig droogde geleidelijk aan het angstzweet op en nam het rationele denken het weer over.
Ik begon de dingen in vraag te stellen:
- Is het wel zo dat wat beschouwd wordt als de norm in een sector, ook de enige juiste manier is?
- En als een bepaalde strategie of denkwijze de norm is, is dat dan noodzakelijk voor iedereen de juiste strategie?
- Als ik ongelukkig word van die norm – massaal tips delen, elke dag opnieuw -, is dat dan wel de juiste manier voor mij?
- En als het voor mij niet de juiste manier is, wat is dan wel juist voor mij?
In mijn schattenjacht naar gouden antwoorden vertrok ik vanuit mezelf. Als ik het niet leuk vind om elke week urenlang bezig te zijn met het bedenken van tips, wat vind ik dan wel leuk? (Sidenote: ‘Bedenken van tips’ neem je ook best met een korreltje zout. Want zijn er nog tips om echt te bedenken, in deze online wereld waarin elke tip al werd gegeven?)
Vaak ligt de oplossing als een verborgen parel vlak onder je neus te schitteren. Waar ik namelijk blij van word, is iets waar ik sinds kleins af aan al blij van werd, iets wat dagelijks aanwezig is in mijn leven. En dat zijn verhalen.
Afscheid nemen van cookie-cutter content
Ik nam afscheid van de inwisselbare, cookie-cutter content die door eender welke online coach geschreven zou kunnen zijn en zette volledig in op het vertellen van mijn verhaal.
Plots kon ik terug ademhalen. Ik heb mijn manier gevonden. Een manier waarbij ik mezelf kan zijn. Waarbij ik zonder goocheltrucjes of ingewikkelde radslagen moeiteloos de liefdevolle aandacht trek van mijn droomklanten. Een manier die mij laat zien zoals ik ben. En waardoor mijn teksten niet meer inwisselbaar zijn. Geen cookie-cutter teksten, maar goud – en one of a kind.
Ik geloof oprecht dat eender welke strategie kan werken. Eender welke vorm van content, copy en messaging kan je successen opleveren. Maar niet noodzakelijk de successen waar jij naar verlangt. Niet noodzakelijk de droomklanten die zonder blikken of blozen jouw trajectprijs op tafel leggen, omdat jouw teksten uitstralen wat voor goud jij in je schatkist hebt liggen.
Dat verdien je; die hoge hoogtes en droomklanten die lyrisch over je zijn. En dus verdien je het ook om teksten te kunnen schrijven die niet zomaar technisch goed geschreven zijn, maar die een stuk van jouw ziel bevatten. Die onzichtbaar, maar o zo tastbaar, uitstralen wat jou bijzonder maakt. Teksten die van jou niet de beste keuze maken, maar de énige keuze.
Dat is exact wat ik jou leer.
Jij verdient die hoge hoogtes en droomklanten die lyrisch over je zijn. Jij verdient het om teksten te kunnen schrijven die niet zomaar technisch goed geschreven zijn, maar die een stuk van jouw ziel bevatten. Die onzichtbaar, maar o. zo tastbaar, uitstralen wat jou bijzonder maakt.
Dingen die mij mij maken
(en waar ik met plezier honderduit over vertel in jouw podcast, op jouw event,…)
Sinds 2014 heb ik het chronisch vermoeidheidssyndroom. En sindsdien is mijn leven in niets meer te vergelijken met hoe het voordien was. Stoppen met studeren, terug in hotel Mama & Papa komen wonen, serieuze financiële beperkingen, een leegloop van mijn sociaal leven… Het hoorde er allemaal bij.
In de lente van 2020 landde er een gekwetste duif in onze tuin. En als de dierenvriend die ik ben, nam ik haar onder mijn vleugels. 2 jaar later heeft die ene duif aan serieuze gezinsuitbreiding gedaan. Nu hebben we een heuse duiven-kolonie in onze tuin wonen. 7 and counting, met elk een bijpassende naam.
Ik vier mijn successen liever met een zak chips dan met een fles bubbels.
Kleine dingen maken me belachelijk gelukkig. Een nieuwe aflevering van mijn favoriete serie, mijn konijntje dat ‘s morgens al vrolijk aan de deur van haar hok zit te wachten op mij (al zit ze waarschijnlijk vooral op haar eten te wachten), de langste friet hebben tijdens de wekelijkse frietavond,…
Ik liet mijn papa zwarte boekenkasten maken voor mijn uitpuilende boekenverzameling. Mama waarschuwde me uitvoerig voor hoeveel zichtbaarder stof zou zijn op die prachtige planken, maar daar had ik geen oren naar. Nu waarschuw ik zelf iedereen hiervoor. Iets van ‘wie niet horen wil, moet voelen’?
Ik heb periodes dat ik liever een van mijn favoriete series voor de derde keer herbekijk dan dat ik me in het onbekende stort met een nieuwe serie. Dat is dan ook de reden dat ik de eerste 10 seizoenen van Grey’s Anatomy al vier keer heb gezien. En ja, ik ween nog steeds oncontroleerbaar wanneer [redacted because of spoiler] sterft.
Mims doesn’t share frietjes. Zaterdagavond is het frietjesavond, en die avond is heilig voor mij. En die frietjes smaken het best in de zetel. Meer hoef ik daar niet over te zeggen.
Dementie zit in mijn familie. Soms valt de angst hierover als een baksteen op mijn lichaam. Dan ben ik bang om mijn geliefden te zien wegkwijnen. Om al afscheid van hen te moeten nemen terwijl hun lichaam nog wel aanwezig is. Om ooit mijn eigen ziel te voelen verschrompelen tot een nietig balletje, verwaarloosbaar. En dan prop ik die angst terug in zijn doosje en leef ik mijn leven.
Om mijn uitpuilende boekenkasten onder controle te houden, schafte ik me – na jarenlang ‘ik lees alleen maar échte boeken!’ – een e-reader aan. Best. decision. ever. Een Kobo-abonnementje erbij en nu kost mijn hobby mij niet meer dan €11 per maand. Economisch, quoi!
Ik ging naar een middelbare school waar ik niemand kende, terwijl zo goed als iedereen van mijn klas in de lagere school ervoor koos om naar de buurtschool te gaan. Helemaal op m’n eentje wandelde ik die grote school binnen, maar wel vastberaden. Want deze school voelde als míjn school. Zelfs toen al was ik vastberaden om mijn eigen pad te kiezen.
Tot 2020 heb ik gedacht dat ik niet voor planten kon zorgen. Nu heb ik er 15. And they’re thriving.
Ik hou ervan om een trendsetter te zijn. In het vierde leerjaar sprokkelde ik samen met mijn beste vriendin een legendarisch duo-carnavalskostuum bij elkaar. (Echt, er wordt nog steeds over gepraat over hoe mooi we waren als Annemieke & Rozemieke van de Jommeke-strips.) En het jaar erna liepen er verschillende Annemiekes & Rozemiekes rond met carnaval.
Nu is het aan jou
Ik ben een nieuwsgierig snuitertje: wie ben jij? Wat houdt jou bezig? Tegen welke zaken loop je aan? Welke vragen heb je?
Ik ontvang met veel liefde en plezier een mailtje van jou.
